Dziś 20.09.2023 r, po Święcie Podwyższenia Krzyża Świętego, które miało miejsce 14 września, obchodzimy trzeci okres w roku SUCHYCH DNI (łac. „quattuor tempora”).

Suche Dni występują cztery razy w roku liturgicznym:

1. po I niedzieli Wielkiego Postu,

2. po Uroczystości Zesłania Ducha Świętego,

3. po Święcie Podwyższenia Krzyża Świętego,

4. po III niedzieli Adwentu (Gaudete).

Suche Dni należą do dni pokutnych, podczas których wszystkich dorosłych katolików (do 60 roku życia) obowiązywał w Kościele post ścisły. Pochodzą one z czasów apostolskich i mają każde (zimowe, wiosenne, letnie i jesienne) swoje własne znaczenie, liturgię, intencje modlitewne, ponadto są tradycyjnymi dniami udzielania święceń. Obejmują zawsze trzy dni tygodnia: środę, piątek i sobotę. Są ściśle związane z męką Jezusa Chrystusa. W środę Judasz zdradzi Zbawiciela, a przywódcy ludu odbyli naradę przeciwko Jezusowi postanawiając go zgładzić. Piątek to dzień ukrzyżowania i śmierci Pana Jezusa. Sobota z kolei to dzień gdy ciało Chrystusowe przebywało w grobie. Czwartek w tradycji chrześcijańskiej to dzień ustanowienia Najświętszej Ofiary i nigdy nie był obchodzony jako dzień pokuty, a jako dzień uwielbienia Boga za dar Eucharystii i kapłaństwa.

Zwyczaj ten sięga do najdawniejszej epoki Kościoła rzymskiego - jest starszy nawet od Adwentu. Natomiast Wiosenne suche dni są obchodzone od VII wieku. Sam początek suchych dni należy upatrywać w świętach Starego Przymierza. Celebracja suchych dni miała duże znaczenie - były czasem zatrzymania się, dniami pokuty, postu. Po Soborze Watykańskim II uzależniono datę i sposób obchodu od decyzji poszczególnych ordynariuszy, co sprawiło, że ten prastary i powszechny zwyczaj praktycznie zniknął z obrzędowości środowisk NOM, pozostał zaś w środowiskach Tradycji katolickiej.

Dawniej w tym czasie obowiązywał post ścisły (wstrzemięźliwość od pokarmów mięsnych i post ilościowy - trzy posiłki w tym tylko jeden do syta), teraz ten post pozostaje zalecany. Według Kodeksu Prawa Kanonicznego papieża Benedykta XV z roku 1917, w tych dniach wolno było spożywać jeden posiłek do syta oraz dwa lekkie, czyli tak jak to jest obecnie chociażby w środę popielcową. Obowiązywała całkowita wstrzemięźliwość od pokarmów mięsnych.

Okres Suchych Dni ma na celu umocnienie ducha pokuty, który będzie towarzyszył chrześcijanom przez cały okres Wielkiego Postu. Ma pomóc w przeżyciu tego czasu w skupieniu i bliskości Pana Boga. Obchód suchych dni kończył się całonocnym czuwaniem. Post prowadzi do przemiany człowieka, do zmiany na lepsze. Jest wyzwaniem i zadaniem dla ludzi wierzących.

[wg pch24.pl]